Winterhulp was de gemeenzame benaming van de Winterhulp Nederland (WHN), de nationaalsocialistische organisatie die gedurende de Tweede Wereldoorlog alle hulpverlening aan behoeftigen door de overheid, particuliere en kerkelijke organisaties in Nederland moest overnemen. De Winterhulp werd opgericht op 22 oktober 1940 door rijkscommissaris Seyss-Inquart. De hulpverlening was volgens het spraakgebruik op de winter gericht, want de mensen mochten verwachten dat er onder het nationaalsocialisme geen armoede meer was. Alleen in tijden van winterkou en vorstverlet zou extra liefdadigheid in de vorm van voedsel, kleding en dergelijke nodig zijn. Volgens artikel 2 van het oprichtingsdecreet was de doelstelling: 'Het is de taak der Stichting om de in het bezette Nederlandsche gebied levende behoeftige Nederlandsche staatsburgers zonder aanzien des persoons hulp en ondersteuning te verschaffen.' De steun bestond uit waardebonnen en goederen als levensmiddelen, kleding etc. Aanvankelijk kregen Joden ook steun. Deze speldjes werden met winst verkocht voor de "Winterhulp". Men mikte zo ook op de Nederlandse verzamelwoede om extra geld binnen te halen.