Het was “Dolle Dinsdag”. In de school 16 tegenover ons huis, waren de Duitsers gelegerd. We zagen steeds meer Duitsers vertrekken, op gevorderde fietsen en in auto’s met gasgeneratoren. De brutaalste bewoners kwamen voorzichtig naar buitenom eens te kijken of er nog Duitsers in de school achter gebleven waren. Kennelijk niet, want ze gingen in de school kijken en even later zagen we ze er eruit komen met wat spullen. Ik glipte ongemerkt het huis uit om daar ook te gaan kijken. Ongeveer tien jaar was ik toen. In de voormalige gymzaal hadden ze een keuken ingericht. Daar zag ik mensen spullen wegpakken en snel weg lopen met hun buit. Toen ik naar binnen ging was er al veel weggehaald, maar ik zag nog een tang om gaatjes in kaarten te knippen. Waarschijnlijk bedoeld voor hun voedselkaarten. Vlug in mijn zak. Nog snel even in een kastje kijken en daar lag een bajonet. Gauw onder mijn trui en wegwezen, want je wist niet of ze nog terug zouden komen.
Tegen de avond kwamen er inderdaad al veel weer terug en gingen geruchten dat ze kwaad waren en in de buurt op zoek zouden gaan naar de weggehaalde spullen. Daar hebben we echter nooit iets van gemerkt, maar angstig was het wel. Waar moest ik in vredenaam met mijn oorlogsbuit naar toe? Verstoppen in ons schuurtje was de oplossing. Maar mijn vader kwam er toch achter dat ik die bajonet gejat had en ik moest hem afgeven. Nu zat hij dus met het probleem. Hoe hij dat heeft opgelost heb ik van hem nooit gehoord en ook nooit meer aan gedacht.  
Tot ik jaren later mijn vrouw ging voorstellen aan een oom van mij. Die zat bij de rijkspolitie, ook al in de oorlogsjaren en was nu inmiddels groepscommandant. Hij nam me mee naar zijn bureau en gaf me een bajonet met de woorden ”Die gaf je vader mij om op te bergen, nadat je het ding had gepikt”. Jaren heb ik de bajonet gebruikt als ik ging kamperen. Maar ik zorgde er wel voor dat het voorwerp uit zicht bleef. Vooral als we in Duitsland of Italië kampeerden.