Verslag van periode vlak voor de bevrijding van concentratiekamp Wöbelin in Neuenkamme.

Wobbelin onderdeel van het concentratiekamp “ Neuenkamme” was van alle kampen waar ik ben geweest wel het uiterste van smeerlapperij. Het was niet alleen het opvangoord van ontruimde buitencommando`s. Er was ook een gedeelte voor vrouwen. Joodse en Russische vrouwen. Veel russen, die naar Duitsland waren gevoerd, zaten hier als burgers. Zij hadden het kamp opgebouwd. Wij waren al in een ongelooflijk slechte staat toen wij op transport gingen. 
Er waren al zoveel slachtoffers in buitenkommande “Laagberg” bij Fallensleben, dat men al om de dag al geen commando naar de steengroef sturen kon. In zo`n toestand werd Laagberg ontruimt. Een geluk per trein al waren het dan goederenwagens. Toch was de tocht een nachtmerrie. Niets te eten en het idee kwam bij de SS op om alle zieken en zwakken dood te schieten. Dit ging niet door. Er was een SS arts aanwezig die weigerde hier toestemming voor te geven. Hij blijkt later door of Engelsen of Amerikanen te zijn doodgeschoten. Op getuigenissen van de grote naziebonzen. Die bleven in leven en aan het werk op de Volkswagenfabriek. Was het in Laagberg slecht, in Wobbelin was het een ware hel. Zie de slaapplaatsen. Geen eten. Wie stierf werd naakt op een hoop gegooid. Daarna nam men de moeite niet meer en liet men de doden liggen. Van ieder die stierf bleef de deken liggen. Zo hadden wij die nog leefden extra dekens om op te liggen. De arbeidsdienst fuhrer, leuke man. Vroeg iedere dag of ik nog niet dood was. Toen zei hij “gooi maar weg het is toch bijna afgelopen". Hij is in de gevangenis gestorven. Dank zij de foto`s zoals men hier kan zien. Van de vijftien Nederlanders waren er al drie gestorven in Laagberg. In de trein stierven er nog twee. In Wobbelin twee. En direct na de bevrijding nog drie. Ik weet niet maar ik denk dat ik de laatste ben.Het geheel blijft voor mijn , na Wobbelin een schemer toestand. Alles was mist. Ik heb er lang over moeten doen om weer de oude te worden. Niet alleen de thuisblijvers die hier niets van wilden weten. Daarom heb ik een sadistisch genoegen de foto`s te tonen, ook aan hen die maar beweerden dat Neuenkamme en Wobbelin niet zo slecht waren. Razend word ik als er mensen zijn die beweren “dwangarbeider” te zijn geweest. Aan hun verhalen, na de oorlog. Was het een fijne boel. Hier werd voor de vrouw gezorgd en zij leefden er lustig op los. Als ik aanmerkingen maakte werd je extra gepest. Uit de mist van mijn herinneringen weet ik dat de Amerikanen stonden te fotograferen terwijl ik op de auto werd geladen. Daarna naar een noodhospitaal in Lustwichlust. Een oude cavaleriekazerne. Hier stierven nog veel Fransen en Spanjaarden. Ook twee van onze groep. Ik zit mij suf te denken over hun namen. Na den oorlog ben ik families afgegaan. En heb nog brieven geschreven. Maar nu is dit leeg....