Achter het huis in de Mecklenburglaan, waar wij wonen, ligt een soort wei. Een wei met dijkjes en sloten. Ooit is die om een speciale reden zo aangelegd.
Er bestaat n.l een  verbindingssluisje tussen die wei en de Kralingse plas.
Wordt `s winters dat sluisje opengezet dan loopt de wei onderwater, en allen de dijkjes steken er dan nog boven uit. En dan opeens ligt daar een ovale schaatsbaan voor Nationale Kampioenschappen. Zo zijn die dijkjes ontworpen.

's Zomers is het een verrukkelijk speelterrein voor ons kinderen uit de straat . heel stil: kikkers, stekelbaars en buiten Vader en Moeder `s toezicht .

Op een dag in 1942( ?) dwaal ik, ± 9 jaar oud, er alleen rond.  Zonnig weer , stil, vredig, vrolijk ben ik. Heel in de verte hoor ik een vaag geluid opdoemen en kijk omhoog. Dan zie ik een immense formatie van wel 40 (?) Amerikaanse (?) bommenwerpers onontkoombaar, recht op mij af vliegen.
Ik weet zeker dat ze bij ons gaan bombarderen en nergens , nergens is er enige beschutting in de buurt. Naar huis is nog een heel eind, maar ik begin te rennen, zo hard ik kan. Misschien kan ik ze vóór blijven. Nee, ze gaan harder dan ik kan hollen, Paniek! Paniek! Als ik, uitgeput, val weet ik dat ik het niet ga redden en van ene op het andere moment, schakel ik naar een totale overgave.
Ik blijf liggen en word rustig, gelaten. Zoals verwacht wordt het geluid alsmaar harder: dat klopt.
Als ik na een tijdje voorzichtig omhoog kijk, zie ik de vliegtuigen recht boven mij vliegen, maar nog niet zo hoog in de lucht als daarnet. Als ze nu hun bommen laten vallen kunnen die nooit meer op mij terecht komen, weet  ik.
Ik blijf lang liggen. Het geluid neemt af. Geruime tijd later sta ik op en loop naar gewoon naar huis.
Ik voel me plotseling een paar jaar ouder en wijzer geworden. Een wonderlijk gevoel!
Later thuis hoor ik welk deel van het land wél gebombardeerd hebben.