Het gebakken kleibordje.'

In 1944 op 10 November bij de razzia in Rotterdam werd mijn man,toen nog mijn vriend en mijn broers en zwagers uit huis gehaald. Ik werd die dag 19 jaar, zo'n verjaardag vergeet je nooit meer. In de hongerwinter waren mijn moeder en ik bij mijn zuster in huis. leder weet hoe het er aan toe ging in Rotterdam. Mijn moeder zou op 7 april 60 jaar oud worden,er was niets te koop.
Tot ik hoorde dat je een bordje van klei kon laten maken. Ik heb dat voor haar gedaan met een felicitatie er op. Ze was er blij mee, op deze dag kwam mijn a.s. schoonmoeder na 16 km. gelopen te hebben vertellen dat haar zoon dus mijn vriend de avond ervoor was thuis gekomen, gevlucht uit Duitsland. Blijdschap natuurlijk, ik ben gelijk met haar mee terug gelopen. Mijn vriend had zweren en was 's avonds soms in de war. Dan was hij weer in Duitsland in een brandende stad waar bommen vielen. Zijn ouders hadden alleen gaarkeuken eten en zaten in de kou. Gelukkig kwam nog net op tijd het Zweedse Witte brood en de droppings op gang. De rest van de fam. zijn gelukkig ook thuis gekomen. Dit bordje heeft voor mij emotionele waarde, maar mijn kinderen hebben geen interesse in die soort dingen, jammer.

Maar nu weet ik dat het goed bewaard wordt.

Elly Groenendaal