Op zulke massieve fietsbanden reed mijn vader op 2e Kerstdag 1944 van Rotterdam naar Lisse en terug om bij familie eetbare tulpenbollen te halen.
Rotterdam, december 1944, begin van de hongerwinter. Hoe lang de oorlog nog ging duren was onzeker. Dolle dinsdag, 5 september, lag al 3 maanden achter ons, met toen nog de hoop van een snelle doorbraak van het front vanaf Antwerpen naar het noorden. We aten al suikerbieten en per dag één of twee boterhammen met veel bloembollenmeel erin. Die bloembollen, maar dan uitgebloeid en dus uitgemergeld, waren overigens ook nog zonder bonnen te koop in speciale winkels.
Mijn ouders werden daarom heel blij van een bericht van een nicht uit Lisse, die bij een bollenkweker werkte, dat ze nog voor verse tulpenbollen kon zorgen. Dat leek met de vooruitzichten van een mogelijk hongerig voorjaar heel waardevol. Maar hoe daar te komen? De fiets van mijn vader was gestolen uit het tuinschuurtje en de fiets van mijn oudere zus, met nog echte luchtbanden, lag in de kruipkelder van ons benedenhuis, veilig voor het in beslag nemen of vorderen, onder een luik in de gangvloer dat onzichtbaar was onder de vloerbedekking. Gelukkig kon mijn vader nog een fiets bemachtigen, zij het zonder banden, en kon hij zelfs een paar massieve banden kopen, heel knap gemaakt van een oude autoband, met krammen, en precies passend om de wielen.
Ze zouden samen gaan, op hun fietsen, zo'n 2 maal 50kilometer, op mijn vaders vrijedag, 2e Kerstdag. Het was ijzig koud, die vroege ochtend. Hun adem bevroor op hun dikke sjaal en ook hun mutsen waren wit. Toen ze in een dorp langs een kerk kwamen die net uitging dachten de mensen dat ze Kerstmannetjes zagen. Gelukkig liep alles goed af, met twee paar gevulde fietstassen. Mijn moeder bakte op het noodkacheltje van de eerste bollen met een smaak-essence een heerlijke stevige bloembollencake. Het geurde huizen ver en we kregen veel onverwachte aanloop van buren. Na de bevrijding beloofden we elkaar om elk jaar 5 mei te vieren met tulpencake, maar helaas, de bollen werden gereserveerd voor de export, voor de hoognodige deviezen, en later werden ze bespoten met landbouwgif. Dit alles komt weer boven als ik naar die fietsband kijk.

A. Delwel, Montfoort 22-12-2011