Resultaat Razzia Rotterdam op Haarlems Rangeerterrein 
De juiste data van de razzia van Rotterdam staan ongetwijfeld in de geschiedenisboeken. In ieder geval lag er geen sneeuw........Onlangs vernam ik de data: 11 en 12 november 1944. M.i. is het gebeurde wat ik nu ga beschrijven nooit eerder verteld:  Op een zondag kwam ouderling Bulthuis en vroeg Vader te spreken in de vestibule. "Normaal" kwam hij altijd binnen, hij was een gerespecteerde vriend des huizes, een ongeveer 75-jarige weduwnaar. Ik was een 11-jarig kind, die haar oren en ogen goed open had....Was nieuwsgierig wat beide heren te bespreken hadden in onze vestibule. Ik ging op de trap zitten van ons grote herenhuis en kon van daaruit beide heren in de hal zien. Het was een ernstig gesprek en al snel begreep ik dat hier een riskante onderneming besproken werd! Va pakte een grote hoofddoek van één van mijn zussen van de kapstok en gaf die mee aam dhr. Bulthuis.   
Berichten gingen in de oorlog als een lopend vuurtje. Zo hoorden wij die zondag dat een goederentrein (veewagens) volgepropt met Rotterdamse mannen en jongens op het rangeerterrein in Haarlem stond -- een tussenstop op hun lange bange tocht naar Duitsland. Die jongens/mannen tussen de 17 en 45 jaar waren die morgen vroeg opgepakt bij een razzia in Rotterdam. Iedereen die maar een hart had ging er naar toe met wat je maar te delen had. Mam had boterhammen met suikerbietenstroop klaargemaakt.  Het was een hartverscheurende, mensonterende aanblik daar op dat rangeerterrein aan de Pijlslaan in Haarlem! Op het perron patrouilleerden Duitse militairen met stenguns in de aanslag en bloedhonden aan de lijn. De deuren van de veewagens waren geopend en in elke wagon stonden tientallen ongeschoren bange Rotterdammers, die zich bijna niet konden verroeren. Letterlijk als haringen in de ton! We liepen er langs en deelden boterhammen uit, kregen kleine vodjes papier aangereikt; "wil je dit alsjeblieft aan mijn gezin/moeder/meisje sturen?" Ik herinner me nog hoe de etenswaren ook naar achteren (de kanslozen) werden doorgegeven. Ouderling Bulthuis liep ook op het emplacement met een grote tas...Hij begaf zich naar één van de wagons, waar wij ook stonden -- de Duitse bewaking was net even bezig bij de wagon ernaast.... Mijnheer Bulthuis zei tegen de mannen dat hij een damesmantel en hoofddoek bij zich had! WIE DURFT??? Er werd onder die mannen enkele seconden overlegd, en toen werd één van hen snel in de damesmantel geholpen, hij deed de hoofddoek om en stapte op het perron! Wij vrouwen en meisjes stonden er allemaal omheen, het was net een film... Alles ging razendsnel! Voor beide mannen was het een levensgevaarlijke onderneming...... De Rotterdammer greep de arm van de oude heer, niemand lette op hen beiden -"vader en dochter" toen die gearmd het emplacement afliepen!! Deze onbekende heer heeft enkele dagen ondergedoken gezeten bij de weduwnaar Bulthuis op de Schouwtjeslaan en is daarna (hopelijk) weer veilig thuisgekomen!  Niemand sprak ooit over deze gebeurtenis, allen waren getraind op horen, zien en zwijgen! Niemand heeft ooit mijnheer Bulthuis bedankt voor zijn grote moed; ook niet na de oorlog. "Dit deed je gewoon"...  Ik hoop dat de man wiens leven hij gered heeft teruggedacht aan de heer Bulthuis, die naar hem uitreikte en zijn eigen leven op het spel zette vanuit zijn geloof "In Jezus naam".