Erg hartelijk werden ze niet ontvangen, de joodse Nederlanders die na de oorlog terugkeerden uit de concentratiekampen. De wederopbouw werd voortvarend ter hand genomen, voor leed was geen plaats. Pas onlangs erkende de overheid dat het rechtsherstel in die jaren kil en gebrekkig is geweest. De joodse gemeenschap krijgt 400 miljoen gulden als morele genoegdoening.Een van de joden die ontdekten dat Nederland niet op hen zat te wachten, was de toen 26-jarige Cathrien Lierens. De dochter van een Amsterdamse trambestuurder verloor haar man, ouders, zus, ooms en tantes, neven en nichten. Zelf overleefde ze Vught, Westerbork, Auschwitz, Ravensbrück en Malchow. Dertig jaar na de oorlog vroeg Doreen, dochter van een bevriend Engels echtpaar, haar naar haar ervaringen in het pas bevrijde Nederland. Lierens schreef haar terug in de vorm van 28 dagboekbrieven, onder de titel Roestvlekken. Na de dood van Lierens in 1995 bleven de brieven onaangeroerd liggen bij haar neef Joop Gobes. Hij overleefde de oorlog op een onderduikadres. Pas in 1998 durfde Gobes het aan de brieven te lezen. Ze geven een scherp beeld van de rol van de overheid, maar vooral van de minachting van landgenoten voor degenen die alles hadden verloren en een nieuw bestaan moesten opbouwen.Van Lierens verscheen in 1977 onder haar pseudoniem Carla van Lier het boekje Schroeiplekken, over het dagelijks leven in de kampen. Dit boekje wordt samen met Roestvlekken in het najaar heruitgegeven door uitgeverij Kok-Voorhoeve in Kampen.