De ouders van mijn vader hadden in oorlogstijd een slagerij op het Marconiplein ter hoogte waar nu het politiebureau ongeveer gevestigd is. Op de bewuste middag toen de sirenes afgingen vanwege het dreigende bombardement zijn mijn grootouders, mijn vader en moeder in een kast onder de trap gaan staan met, volgens mijn vader, allen een kussen boven hun hoofd ter bescherming, voorzover je daarover kunt spreken.
De familie Vader, de huisarts in die tijd, woonden 2 huizen verder dan mijn grootouders. Deze familie had, volgens de informatie van mijn vader, een schuilkelder achter in de tuin, want mocht er iets gebeuren dan kon het gehele gezin daarin schuilen en waren zij veilig, zo dachten zij. Op het moment van de luchtalarm had deze dokter spreekuur en waren er ook een aantal patienten in de wachtkamer aanwezig en was er geen tijd meer om in de schuilkelder te kruipen en kreeg het huis een voltreffer en zo kwam het gehele gezin om, alsmede een aantal patienten. Het trieste van het hele verhaal volgens mijn vader was dat de poes van de familie levend uit de schuilkelder tevoorschijn kwam. Gelukkig zijn mijn grootouders alsmede mijn vader en moeder in die tijd er goed van afgekomen en is mijn opa later elders in Rotterdam weer een nieuwe slagerij begonnen. 

M. van Schooneveld