Verhaal bij schilderij over de tweede wereldoorlog van Pa Boeren 18 september 1997

mei 1940.
Ik zie een vliegtuig aankomen bij de Kralingseplas. Het waren Duitse vliegtuigen die bommen gooiden. Ik ging direcc naar huis. Ik moest over een bruggetje over de Boezem. Bij de Boezem had je een schuilkelder. Terwijl ik midden op de brug stond kwam er een bom naar beneden. Ik stond aan de grond genageld.  Een man riep nog kom hier, kom hier, maar ik kon niet meer bewegen. De bom viel zo'n 50 meter van mij vandaan.  Hij  plofte langs de waterkant in het gras. Toen ik van de schrik bekomen was wilde ik zo snel  mogelijk naar huis,  naar mijn ouders. Wij woonden op de Lange Veranda bij de Boezemsingel. Toen ik thuis kwam ging  ik direct naar boven. In de voorkamer was niets aan de hand. Er lag een boek van mijn vader op tafel, dus hij was niet thuis. Ik ging kijken in de achterkamer, maar daar stond alles in lichtelaaien. Ik werd razend en van woede greep ik mijn uniform en gooide dit in de vlammen. Geschrokken rende ik de  trap af,  maar halverwege  stortte de trap in elkaar en moest ik het laatste stuk springen. Waar nu naar toe. Naar mijn broer Zier, maar deze was een bakkerswagen aan het laden met huisraad. Ik raadde hem aan naar de Kralingseplas te gaan  want daar vluchtten de meeste mensen heen. De Duitsers lieten hun bommen pas na de Kralingseplas vallen. Ik heb daar nog rondgekeken of ik mijn uuders zag. Op een gegeven moment werd het  mij te veel en stortte  ik  in elkaar. Toen  ik  bijkwam stonden er mensen om mij heen. Daar was ook een  buurmeisje bij en  ik vroeg aan  haar of zij mijn vader  had gezien.  Zij zei dac mijn vader de deur uic was gegaan maar niet naar de schuilkelder. Vandaar  ben  ik gaan dwalen  door  de srad. Ec:rst naar de school waar ook veel mensen heen gevlucht waren. Ik zag een paar vrouwen naar een woning gaan. De deur stond open. Een van die vrouwen was mijn moeder. Zij wilden  naar  bÏJmen gaan maar  het huis stond ook in brand. Ik zei hen dat zij naar de Krali.ngsplas moesten gaan. Daarna ben ik verder gaan zoeken bij bàenden in de stad of zij wisten waar mijn vader was. Vervolgens ben ik teruggegaan naar kennissen waar mijn Illoeder was. Ik zei dat mijn moeder via hec noorden naar het westen moest gaan naar mijn zus Agaad1. Daar was nog niets aan de hand. In de stad stond een school en de grote kerk,  de Sint Laurenskerk  in brand.  Enkele bom­men zijn ook op de Coolsingel gevallen. Ik ging kijken of ik kon helpen.  Mensen liepen verdwaald  rond in  pya­ma's e.d. De bommen bleven vallen. Ik heb enkele mensen kunnen helpen om uit het puin te  komen. Deze beel­den bleef ik maar zien. Vandaar ben ik naar het westen gegaan, waar ik kwart over elf aankwam. Daar ommoette ik Marie en Klaas, Willem, Lauw en Jan en mijn ouders.  Mijn moeder had onderweg een man ontmoet die vroeg of hij met mijn moeder mee kon gaan, want hij was militair en wilde onderduiken. Hij is meegegaan naar mijn zuster en heeft daar kleding gekregen van mijn zwager Willem. Daarmee kon hij terug naar Gelderland. 's Avonds ben ik naar de Coolsingel gegaan om te kijken of er nog mensen geholpen konden worden. Daar  trof ik vele gewonden. Een vrouw met een baby en een vrouw gewond aan haar armen. Ik vroeg aan een militair die kotste van de vele slachtoffers of ik mee kon om die vrouwen op te halen. Ik heb nog hulp gevraagd voor mijn grootmoeder, omdat zij niet kon lopen. Zij is met een Rode Kruisauto naar Den Haag gebracht. Moe bèn  ik  toen naar het huis van Agaath gegaan.