Verplichte verduisteringsmaatregelen werden gedurende de bezetting in Nederland in WOII doorgevoerd. In de praktijk betekende dit, dat de burgers verplicht waren om hun ramen af te plakken, zodat er geen licht naar buiten kon schijnen. De luchtbeschermingsdienst zag erop toe dat de verduistering ook werd toegepast. Was er licht buiten te zien, dan werd de bewoner van het pand gesommeerd om de ramen te blinderen. Dit blinderen gebeurde niet met de conventionele gordijnen, maar met een rol zwart papier. Deze rol moest uitgerold worden en vervolgens vastgeplakt worden aan de ramen. Hierdoor lekte er geen enkel straaltje licht naar buiten. Maar bij de verduistering van de huizen bleef het niet. Ook straatverlichting werd niet ontstoken nadat de zon ondergegaan was. Hierdoor werd het pikdonker op straat zodat je heel gemakkelijk in je eigen straat kon verdwalen. Mensen die van hun werk kwamen, en geen gebruik konden maken van het openbaar vervoer, moesten in het donker naar huis. Hierdoor zijn een aantal mensen verongelukt. In Amsterdam zijn er nog steeds huizen te zien waarop enorme huisnummers staan geverfd. Hierdoor was het terugvinden van je huis in het donker makkelijker. Ook gebruikte de mensen in die dagen een z.g. knijpkat. Dit is een zaklantaarn zonder batterijen. De bedoeling van deze verduisteringsmaatregelen in de oorlog was om te voorkomen dat geallieerde bommenwerpers hun doelen zouden vinden. Natuurlijk werd de navigatie hierdoor bemoeilijkt, maar zeker niet onmogelijk gemaakt.